Tak mi się przypomniało

Kilka dni temu koło południa zorientowałam się, że brakuje mi podstawowego składnika na obiad. Pytam Protestanta, czy podejmie wyzwanie i skoczy do pobliskiego osiedlowego sklepiku:

- A mogę też kupić chrupki?

- Tak.

- Dwie paczki? (roztkliwia mnie to, bo „dwie” oznacza, że jedna dla Niuni, moja zgoda jest więc oczywista)

- Tak.

- A mogę kupić lizaki?

- Tak.

- Dwa?

- Tak.

Dla pewności spisuję rozrośniętą listę zakupów i Protestant wychodzi.

Wraca dosyć szybko. Rzuca plecak, ociera pot z czoła ;) i wysapuje:

- Udało się.

Przeglądam podejrzanie małe rozmiary zakupów:

- A gdzie ziemniaki?

- Nie było…

Ale zakupy uznane za udane: wynegocjowane fanty w domu J