Pożegnalne rytuały

Po pierwsze:

Dom został sfilmowany i obfotografowany przez Niunię i towarzyszącego jej Protestanta… z całym bajzlem przed-przeprowadzkowym

Po drugie:

Odbyła się oficjalna uroczystość pożegnalna, podczas której pochłanialiśmy jakieś niesamowite ilości słodkości i rozmawialiśmy o tym:

- co lubiliśmy w naszym domu,

- co dobrego tu się wydarzyło,

- za czym będziemy tęsknić,

- co zmieni się w naszym życiu.

Po trzecie:

Zrobiliśmy pamiątkowe zdjęcie rodzinne.

Po czwarte:

Dzieci wyściskały i wycałowały ściany oraz te meble, które zostają, wyznając łamiącymi się głosami, jak bardzo będą za nimi tęsknić.

Po piąte:

Małolaty wpadły w trans wielokrotnie wyśpiewując naprędce wymyśloną przez siebie piosenkę o niezbyt skomplikowanej treści: „Boże, daj naszym szafkom dobrych właścicieli”.

Rola rodziców w takich chwilach (w moim odczuciu), to przyzwolenie na spontanicznie rodzące się rytuały, a najlepiej potraktowanie ich jako przejawu geniuszu i… powstrzymywanie śmiechu przy co niektórych J