Kadzideł dym ;)

Ostatnio Niunia wymyśliła, że będziemy pisać do siebie liściki, ja dodałam, że możemy to robić na komputerze. To było jedno z zadań „szkolnych”. Najfajniejsze jest to, że pisanie i czytanie w takiej sytuacji stają się bardzo ekscytujące. Niunia zaczęła od „hymnów pochwalnych” na część naszej szkoły, ja od wychwalania uczennicy. Obie świetnie się bawiłyśmy.

Mogłam obserwować, jak moja córeczka „przepoczwarza się” z uczennicy literującej na ogarniającą całościowo krótsze wyrazy (zbieżność ćwiczenia z osiągnięciem pewnie przypadkowa, ale na pewno jakieś znaczenie miało zaangażowanie emocjonalne – nie będę jednak tego tak dogłębnie analizować, chodzi mi o zasygnalizowanie faktu takiej przemiany).

Co do hymnów pochwalnych na część szkoły, to w wyżej opisanym zdarzeniu mogłabym podejrzewać chęć przypodobania się "nauczycielce", ale przedwczoraj zdarzyło się coś, co potwierdziło mi, że Niunia jest zadowolona z naszych poczynań. Na urodzinach koleżanki Niuni i Protestanta dzieciaki szalały, a rodzice sobie gadali. Niunia była potem bardzo ciekawa tych rozmów, mówiła, że pewnie dotyczyły one dzieci. Powiedziałam, że raczej pracy, bo były tam dwie nauczycielki, które dużo opowiadały o swojej szkole.

Niunia: a one uczą swoje dzieci?

Ja: nie, ich dzieci chodzą do innej szkoły, niż ta, w której pracują.

Niunia: to szkoda, pewnie dzieci byłyby zadowolone, że uczy je mama.

No w tej wypowiedzi trudno mi było dopatrzeć się wyrafinowanej chęci przypodobania się nauczycielce w celu osiągnięcia jakichś korzyści (np. przejścia do następnej klasy :P).