Meandry pamięci

Niunia włączyła pozytywkę dla dzieci – taką bez zabawki, której my właściwie nie używaliśmy, a która od lat leżała wśród dziecięcych zabawek. Z bardzo popularną melodyjką. Włączyła ją i wyznała, że robi jej się smutno, jak tego słucha. Po chwili już zalewała się łzami. Nakręcała pozytywkę i łkała. Usiadłam, wzięłam ją na kolana i tuliłam, a ona sobie płakała. Kto wie, co ona ma w swojej pamięci przedwerbalnej. Przytulając ją miałam w głowie ten czas, kiedy Niunia była u cioci Z. w pogotowiu opiekuńczym, po rozstaniu z mamą biologiczną. Kto wie, czy ciocia nie włączała tej melodyjki chłopcu, którego Niunia nazywała Ilionkiem. To musiał być dla niej niezwykle trudny czas wielkich zawirowań, zmian, niepewności, lęków, tęsknoty… Jedyne co mi pozostało, to uszanować jej smutek. I jedyne, co Niuni pozostało, to przeżyć ten smutek. Siedziałyśmy tak koło godziny. Nawet Protestant był poruszony chlipaniem Młodej – przychodził, głaskał ją, całował, przyniósł jej koc do przykrycia. W końcu Niunia została utulona i przysnęła.

Wieczorem, kiedy tata zabrał Protestanta na trening, zrobiłyśmy sobie z Niunią „babski wieczór”. Przy kawie ince z miodem porozmawiałyśmy poważnie. Wykorzystałam motyw z książki „The Whole-Brain Child”. Autorzy – Daniel J. Siegel i Tina Payne Bryson – radzą, żeby dzieciom tłumaczyć, że mózg składa się z dwóch półkul, z których prawa odpowiedzialna jest za emocje, a lewa za logiczne myślenie i dobrze, jak one ze sobą współpracują, czyli prawa pozwala odczuwać emocje, a lewa je nazywać. Niunia przy okazji wymieniła naprawdę sporo emocji. Wypisałyśmy je sobie, a potem grupowałyśmy na te, które są miłe do przeżywania i te – niekoniecznie przyjemne.

Próbowałyśmy sobie też opisywać odczuwanie emocji w ciele. I tu Niunia mnie zaskoczyła, bo potrafiła świetnie opisać te, które wybrała. Przykłady:

Smutek często dla niej oznacza ból głowy i ściśnięcie gardła.

Szczęście to bardzo przyjemne łaskotki w całym ciele.

Tęsknota to tak jakby ręka z pazurami rozdzierająca brzuch, jak papier…

I poetycko o spokoju: w czasie spokoju „czasem przychodzą smutki… biją się z ciszą…”

Czas świąteczny to może być też czas nauki. Nawet ważniejszej niż czytania, pisania, liczenia…